Wiosna

 

I.

Stambuł

w rozedrganym powietrzem oddechu

stawia pierwsze kroki wiosna.

 

Co cię tu może zwiastować

w mieście Południa?

 

nie ma upartych przebiśniegów,

ani burzliwych kawalkad nieba,

chmury rozstępują się za jednym zamachem

i na zawsze,

słońce wprowadza się bez zbędnych znaków zapytania,

w maszerujących twarzach nie czuje się zdziwienia

 

A jednak

i tutaj

jak wszędzie

Ziemia

pragnie ciepła.

 

II.

w rwącym nurcie dźwięków

próbuję złowić

swoje

ja

 

 

EURO-

AZ-

JA

 

Stambuł

 

śpiewa miękko, wysoko,

jak naczynie rozwarte głęboko

rytmem kroków,

krzykiem

Boga,

Mew,

i człowieka:

bez porządku

bez gniewu

bez wieka

 

 

 

III

szemranie wojny

wdziera się w kolorowość ulic

wątłą zmarszczką napięcia na twarzach

 

Igrzyska

 

uruchamiane ekranem telewizora

i gdzieś

w odległości jakichś kilometrów

 

oglądamy je wszyscy

bo co mamy innego do roboty

właściwie...

 

lepiej się nie przyznawać

do tej Ziemi

„nie naszej”

 

IV

nie prostakiem chcę być

ale prostym

 

w krzyżówce ulic

dukaniu głosek

zawiłości losu

i mętności głosów

szukam

adresu

dźwięku

i sensu,

choć nie uniknę

bzdury

i lęku

​

​

​

                          --

​

​

​

Połów

 

 

Słowa zapamiętane w innym języku

istnieją

z twarzą, gestem, okrzykiem,

z historią dodaną jak balast w koszu balonu

w przestwór wypływają z wolna

bez przekonania.

 

Nigdy nie będą tłustą linijką w słowniku,

abstrakcją –

tylko w dźwięku i wzorze nieznania.

 

Sensy miewają różne,

w kalejdoskopie cwałującej mowy

śmieją się i zawodzą,

lecz wolność nie jest im dana.

 

Łowione na wędkę słuchu

pragnieniem rozumienia -  

lśniące łuski głosek

dźwięczą w pamięci

długo po zjedzeniu znaczenia.

​

​

​

                          --

​

​

​

K

 

 

 

miasto rodzinne

znad Wisły

widziane z lotu ptaka

wydaje się

małe

niczym ziarna piasku

przesypywane

w klepsydrze

wczoraj i dziś,

Stare i Nowe

w porządku niepełnym i wątłym

zastanej rzeczywistości.

 

ja i ono

 

przestaliśmy porozumiewać się wprost,

wkraczając na scenę aluzji i niedopowiedzeń,

czasu, w którym nie byliśmy razem.

nie kochankowie,

lecz małżonkowie z długoletnim stażem

idziemy w przyszłość z niemożnością rozwodu,

co nas łączy?

 

parę wspólnych desek zwanych domem?

​

​

​

                          --

​

​

​

Przychodzi do mnie diabeł

ale

nie za rozpustę

nie za kradzież

nie za zbrodnię

 

Przychodzi i siada

w schludnym pokoju

poprawia ostatni, nierówno odłożony

Skrawek kartki

 

Zakłada nogę na nogę

Wygładza koniuszkami palców

swój nowy garnitur

dokładnie przeciera okulary

 

W jego ruchach nie ma nic

zbędnego

ani krztyny szaleństwa

​

​

​

​

                          --

​

​

​

Czy byłoby nietaktem

zapytać kwitnącą jabłoń

skąd wziął się smutek?

A czy mrówka

zapytana,

raczyłaby przerwać

        choć na chwilę

swoją pracę.

i jak zachrzęściłby piasek pod nogami?

A woda,

czy zechciałaby dalej odbijać twarze?

 

 

I dlaczego to pytanie brzmi jak każde inne,

a te same litery układają je na papierze?

​

​

​

​

                          --

​

​

​

​

Remis

 

 

Na fali niezdecydowania,

której lekkość ciąży

przy każdym ruchu

uprzykrzona sylwetka wolności

i zaspana wiara we wszystko jedno

płyną wytrwale łeb w łeb.

Żadna nie chce wysunąć się ni o milimetr,

uporczywie zwalczają wszelkie przychylne podmuchy wiatru,

jeśli trzeba

wystawią swoje ramiona na najostrzejsze słońce.

 

Dwa białe żagielki w porowatej toni oceanu –

nieśmiałe urozmaicenie jedności błękitu,

 

Z punktu widzenia brzegu

wszystko wskazuje na nieuchronność słowa remis.

 

Lecz znużeni sędziowie trwają uparcie na mecie.

Na ich spłowiałych czołach

odbiła się już niejedna konfiguracja horyzontu,

częstotliwość zmarszczek utrzymuje oczy w pozycji stałej.

 

Dziedziczne przeczucie,

że wszystko może się jeszcze zmienić

jeśli w dali zamajaczy siwy punkcik odwagi.

​

​

​

​

                          --

​

​

​

​

​

Szanowna pani Samotność

 

piszę do Pani

w nadziei na zrozumienie

i wyrozumiałość.

Wiem doskonale, że jest Pani wszechwładna,

podlegają Pani

samotni i zakochani,

wielcy i mali,

źli i dobrzy,

szemrząca, płynąca ulica,

i cichy dom z zapalonym światłem.

Staraniem wszystkich

staje się Pani niewidzialna,

i niezmiennie

pusta ulica napawa tym samym lękiem,

a zapadła wśród zgiełku cisza wydaje się

co najmniej niezręczna.

Nikt nie chce o Pani słyszeć,

zawzięcie z jakim zatrzaskują się przed Panią drzwi

budzić może doprawdy wewnętrzny sprzeciw,

bo przecież

jest Pani najwierniejsza z najwierniejszych,

nie opuści Pani nikogo -

cierpliwie wyczeka kiedy pogasną

ostatnie światła,

chłodną dłonią przetrze spocone twarze...

 

a jednak do ostatniej chwili

zachowuje Pani

Milczenie

 

z wyrazami szacunku

JB

​

​

​

​

                          --

​

​

​

Na początek

 

(Kubusiowi)

 

Krucha istota

w moim wnętrzu

stwarza sobie

swój wszechświat.

Po raz pierwszy,

wyciąga dokądś ręce

i fika koziołki

w przestrzeni nowych zapytań.

 

Wcale nie wie,

że to jeszcze nie wszystko.

Wkrótce wszechświat

rozszerzy się,

uciekając w lata świetlne

niedościgłe i obce.

 

Rozdzielimy się,

spoglądając w inne strony.

I już nie będę wiedzieć

czy zagrzewać do walki,

czy zachować dyskretny dystans?

 

A ty, mój mały?

 

Pozostanie ci pościg

za radością i smutkiem.

​

​

​

                          --

​

​

​

Wiosna 2013

 

 

Wiosna spóźniona tego roku

Pęcznieje pożądaniem dnia

W pąkach, w obłokach, w kory soku

Pragnienie słońca, ciepła drga.

 

Mami koronką drobnych liści

Zachwytem ptaków bez imienia

Obietnicami, których ziścić

Nie może już bez światłocienia.

 

Na prostej ścieżce kałuż oczy

Zasypał śnieg pachnących zjaw

O wiośnie mówią bez zdziwienia

To ona ich marzenia zna.

 

Nic nie mów,

nie ma w niej zbawienia

Każdy tu liść już o tym wie

Kochania wzór się nie zamienia

W liczenie kwiatów, pszczół i drzew.

​

​

​

                          --

​

​

​

​

a dziś padał tylko deszcz

i nie powstał żaden wiersz

wobec tego

w beznatchnieniu

uciekając podnieceniu

można się pogrążyć w słowa

rytmy

zdania

bezmyślania

​

​

​

                          --

​

​

​

​

Beznatchnienie

 

Chciałam napisać wiersz,

Od jakiegoś czasu noszę w sobie takie pragnienie,

Miło byłoby, gdyby jakiś wiersz udało mi się napisać,

Staram się przypomnieć sobie, jak to było, kiedy pisałam wiersz,

Tęsknię za tym, żeby znów pisać wiersz,

Wyobrażam sobie wiersz już napisany,

Czytam go w myślach wielokrotnie, starając się wywrzeć wrażenie na słuchaczach,

Jest już na końcu języka…

 

Lubię go,

Jest trochę wesoły, trochę smutny, odrobinę zamyślony, bywa nawet szczęśliwy,

Pragnie uwagi i odrobiny ciszy,

Woli wysłuchania i ciepła zaufania.

Zwykł posługiwać się dialektem serca,

W związku z tym pali się dość szybko,

Z jego popiołów wznosi się tylko zwykły żuraw,

smukłym rysunkiem tnący nabrzmiałą kopułę nieba.

 

marzy by być odważnym, nieustraszenie przeciwstawiać się potędze zwątpień,

stara się wierzyć,

ma nadzieję

gorąco kocha

 

lekkość przestworzy

i ciężar samotności.

​

​

​

​

                          --

​

​

​

​

moja modlitwa

 

Zbudowana jest z promieni słońca, wschodzących o porankach w dziecięcym pokoju

-  spotykam je czasem w pośpiechu mojego Teraz.

 

Utkana jest z dotyku bliskich, którzy odeszli,

- przytulam się do ich dobroci i milczenia.

 

Rozciąga się w przestrzeni geograficznej

Eurazji

- czasem się buntując, czasem szukając pokory.

 

Wypełnia moje słowa,

Kiedy pragnę czegoś, co nie jest w ich mocy.

i, gdy za coś dziękuję

w zachwycie i zdumieniu.

 

Otula ciepłem

Skute zwątpieniem ciało

Prosząc strach o wyrozumiałość.

 

Zakuta w te same wyrazy

Staje się bezużyteczna

Niestrudzenie poszukuje więc innych języków.

 

Nie wiem nawet, czy ma jednego Boga,

Ale żegluje wśród twarzy i słów,

które kocham.

​

​

​

​

​

                          --

​

​

​

​

między Europą i Azją

jest Ural

albo Bosfor

 

a między Joanną i Asią ?

​

​

​

​

                          --

​

​

​

​